Prologos

   W centrum Azmarii stał pałac, a w jednej z jego komnat, na środku stało łóżeczko. Nad nim pochylała się władczyni, w której oczach błyszczały łzy. Arystokratka przyglądała się śpiącej dziewczynce o krótkich, hebanowych włoskach z grzywce na lewą stronę. To właśnie na niej widniało tylko jedno fioletowe pasemko. Dziecko pogrążone w głębokim śnie,  nie miało pojęcia
o tym, iż jego policzek jest lekko gładzony.
-- Lilith jak dobrze,  że nie posiadasz jeszcze świadomości o swojej przyszłości, ani o odpowiedzialność,  która pozostanie z tobą do końca - szepneła kobieta, a po jej twarzy spłynęły kryształowe łzy.
Drzwi do komnaty otworzyły się,  a w nich stanął młody mężczyzna.  Na pierwszy rzut oka można było dostrzec siłę bijącą z jego postawy, jednak w oczach tlił się strach. Strach o życie swojej rodziny.
-- Rai co się stało? Znowu ponure myśli?  - podszedł do żony i przytulił ją. - Nie martw się,  wszystko będzie dobrze.
Te ostatnie słowa. ....... Tak błahe,  jednak dające nadzieję..... Niestety czasem bywa, że jest ona złudna.